فصل خزانم رسيده است
پس بدرود اي نيلوفر آبي
من ديوانه وار برگ مي ريزم و تو
هنوز خندان و شادابي

لطافت ذهنم فرو ريخته است
پس بدرود اي شعرهاي نانوشته
تمام برگهاي دفتر افكارم
به رنگ سرخ خونم آغشته گشته

من بي بال و پر شده ام
پس بدرود اي پروانه ها
حتي دگر به رويا نيز نمي بينم
لذت آن پروازها

پاي رفتنم نيز بريده اند
پس بدرود اي قله ي آرزوها
دگر فتحي برايم ممكن نيست
اكنون كه افتاده ام به دره ي نا اميدي ها

پشتم را هم شكسته اند
پس بدرود اي درختِ بيدِ پير
حال كه مي خواهم باز بر تو تكيه زنم
بسيار دير است ، بسيار دير

انگشتانم خرد شده اند
پس بدرود اي پيانوي قديمي ام
من اين نت هاي عاشقانه را مي شناسم
اما كو دستِ نوازنده ام؟

آه! قلب من هزاران تكه شده ست
پس بدرود اي زندگي
حال دگر وقت اندوه است
نوبت خشم و نفرت و بيچارگي

بدرود