هديه

مي دانم كه اين نسيم گرم تابستان
چون غباري از جنس خاطره
و با لطافتي چون سقوط شبنم به روي چمن ها
با خود به عمق فراموشي مي برد حرف هاي مرا

اما چه كنم؟
چه كنم كه اين فرياد
اين نياز پاك
اين احساس جدا از بند دنيا و خاك
اين حسرت
اين آه
به سوي نيستي مي كشاند مرا

و اين خيال لبان توست
كه ذره ذره در من مي رويد
همانند يك بوته ي فلفل درخرداد
و محصولش در مرداد
با آن تندي بي مانند
آن سرخي بي مثال
و آن آ تش بي شعله
كه از دم مي سوزاند
همه ي افكار غمگين را

پس فرصتي بده
هر چند كوتاه
تا روايت كنم
قصه ي گلي كه در اشكم روييد
و آن فرشته كه عطرش را بوييد
و من كه باختم گذشته را
تا بدست آورم دل آن فرشته... آن هديه را

به خاطرم هست آن روز
اولين سپيده دم عمرم بود
كه من عاشق شدم
بله از بدو تولد
همان روز بود كه با ديدن عكست
روي آن قاب ِ عكس ماشيني
در پس همه ي صفرها و يك ها
با صورتي از تبار خدايان آشنا شدم
دلم از دستم رفت
نگاهم در هم شكست... و در عوض
نگاه تو را يافتم
تو را يافتم
قصه هايي از كنار هم بودنمان را
در ذهن كوچك و غمگينم بافتم

و همه ي كبوترهاي معصوم
به پشت پنجره آمدند
تا با صداي بلند بخوانند
آواز عاشق شدن يك انسان را

من نيز صداي قلبم را
در كلماتي خام و بي آهنگ
مي نواختم آرام
و اين تو بودي كه با صداي قوي و گرمت
معنايي دگر به آنها مي بخشيدي
و تبسم صادقانه ات بود
كه زندگي در شعرم مي دواند

حال كه يك عمر و اندي
از آن روزها مي گذرد
من و تو با هم
ما باهم
ترانه هايي را مي خوانيم
كه سالهاست از بر شده ايم
و بلند مي خوانيم
بلند
بلند و سرمست
سرمست و سرخوش
سرخوش و شادان
شادان و ... عاشق

و اين بار كبوترها هستند
كه از ما مي آموزند
و بوته ي فلفل است كه سرخي را از لبانت
مي برد به امانت
و ما هستيم كه ماييم
ما
ما
ما
و اين ما بودن
يك هديه است
يك هديه
ما
ما
ما
بخوان
ما
ما
ما
بازهم
ما
ما
ما
و تا ابد
.
.
.
ما

(edited...)